De opkomst van de symbolische landbouw in Japan: Kyōsei Nōhō (協生農法) Harmonie en duurzaamheid omarmen

Inleiding tot Symbiotische landbouw

In Japan is een aparte benadering van landbouw, bekend als "Kyōsei Nōhō" (協生農法), uitgesproken als "Kyo-sei No-ho", in opmars. Dit concept, in het Engels vertaald als "Symbiotic Agriculture", verdedigt een filosofie waarbij alle organismen in een ecosysteem harmonieus naast elkaar bestaan, wat duurzame en productieve landbouwpraktijken bevordert.

Geschiedenis van symbolische landbouw in Japan

Het ontstaan van de Symbiotische Landbouw in Japan is diep geworteld in traditionele landbouwpraktijken. Een sleutelfiguur in de ontwikkeling van deze filosofie was Mokichi Okada, die in 1936 Nature Farming oprichtte. Aanvankelijk heette het "geen kunstmest landbouw" of "Shizen Nōhō"(自然農法), legde deze praktijk de basis voor wat zich zou ontwikkelen tot een allesomvattende benadering van landbouw in sync met de ritmes en hulpbronnen van de natuur.. Lees de volledige geschiedenis van de landbouw.

Principes en praktijken van Symbiotische landbouw

Symbiotische landbouw in Japan wordt gekenmerkt door een aantal praktijken die gericht zijn op het behoud van ecologisch evenwicht. Deze omvatten:

Gebruik van substraatteelt en groenbemesting: Om de vruchtbaarheid van de bodem te verbeteren en erosie te voorkomen.
Systemen voor vruchtwisseling: Om de bodem gezond te houden en plagen op natuurlijke wijze te bestrijden.
Natuurlijke ongedierte- en ziektebestrijding: Vertrouwen op ecologisch evenwicht in plaats van synthetische chemicaliën.
Integratie van vee: Een uitgebreider, zelfvoorzienend agrarisch ecosysteem creëren.
Conserverende grondbewerking en organische meststoffen: De integriteit en gezondheid van de bodem behouden.

Deze praktijken werken samen aan het behoud van de natuurlijke omgeving, het garanderen van voedselzekerheid en het bevorderen van een symbiotische relatie tussen landbouw en ecologie.

Voordelen van Symbiotische Landbouw

Symbiotische landbouw in Japan, ook bekend als "Kyōsei Nōhō", wordt gekenmerkt door praktijken die gericht zijn op het behoud van ecologisch evenwicht. Deze praktijken omvatten:

Gebruik van substraatteelt en groenbemesting: Deze methoden verbeteren de vruchtbaarheid van de bodem en voorkomen erosie, wat cruciaal is voor het behoud van gezonde landbouwgronden.
Systemen voor vruchtwisseling: Het toepassen van rotatie van verschillende gewassen houdt de bodem gezond en beheert plagen op natuurlijke wijze, waardoor er minder synthetische middelen nodig zijn.
Natuurlijke ongedierte- en ziektebestrijding: Door te vertrouwen op ecologisch evenwicht in plaats van synthetische chemicaliën kunnen boeren plagen en ziekten bestrijden op een manier die de algemene gezondheid van het ecosysteem ondersteunt.
Integratie van vee: De integratie van vee in landbouwpraktijken creëert een meer omvattend, zelfvoorzienend landbouwecosysteem, dat voedingsstoffencycli sluit en afval vermindert.
Conserverende grondbewerking en organische meststoffen: Deze praktijken houden de bodem intact en bevorderen de gezondheid ervan, waardoor de landbouwproductiviteit op lange termijn wordt gegarandeerd.

Gezamenlijk werken deze praktijken aan het behoud van de natuurlijke omgeving, het garanderen van voedselzekerheid en het bevorderen van een symbiotische relatie tussen landbouw en ecologie.

Een uitbreiding van deze principes is te zien in het concept van de Synecocultuur, een innovatieve landbouwmethode die nuttige planten produceert en tegelijkertijd gebruik maakt van het zelforganiserende vermogen van een lokaal ecosysteem. Deze benadering, ontwikkeld door Takashi Otsuka van het Sakura Shizenjuku Global Nature Network en wetenschappelijk geformaliseerd door Masatoshi Funabashi van Sony Computer Science Laboratory, wordt gekenmerkt door een uitgebreide ecosysteembenuttingsmethode. Er wordt niet alleen rekening gehouden met de voedselproductie, maar ook met de gevolgen voor het milieu en de gezondheid.

Synecocultuur wordt beoefend in open velden zonder het gebruik van ploegen, kunstmest, landbouwchemicaliën of andere kunstmatige inputs behalve zaden en jonge boompjes. Deze methode maakt het mogelijk om ecosystemen te creëren en te beheren die de essentiële kwaliteiten van planten in hun natuurlijke staat benadrukken en gewassen produceren in een ecologisch geoptimaliseerde omgeving.

Deze benadering is met name relevant in de context van de 6e massa-extinctie, die voornamelijk wordt veroorzaakt door menselijke activiteiten, waaronder ongeschikte landbouwpraktijken. Het grote verbruik van natuurlijke hulpbronnen door de conventionele landbouw leidt tot storingen in de materiële cycli van de natuur, verergert de klimaatverandering en bedreigt de ecosystemen van de oceanen. De meststoffen en chemicaliën die gewoonlijk worden gebruikt om de productiviteit van de landbouw te verhogen, vormen een risico voor de voedselveiligheid en de gezondheid.

Gezien de toenemende menselijke bevolking en de daaruit voortvloeiende stijgende vraag naar voedsel, is het van vitaal belang om over te schakelen op voedselproductiemethoden die de gezondheid van zowel mensen als de planeet herstellen. Synecocultuur, met name geschikt voor kleine tot middelgrote boerderijen die een aanzienlijk deel van de wereldwijde landbouwbedrijven uitmaken, biedt een duurzaam alternatief dat de biodiversiteit niet in gevaar brengt.

Het concept van Synecocultuur is niet alleen in Japan omarmd, maar ook internationaal, met de oprichting van centra zoals het African Center for Research and Training in Synecoculture in Burkina Faso. Bovendien is er een virtueel laboratorium opgericht op de Complex Systems Digital Campus van het UNESCO UniTwin programma om verder onderzoek te doen en de principes van Synecocultuur te verspreiden.

Deze benadering laat zien dat zelfs een klein stuk land, wanneer het wordt beheerd met respect voor het natuurlijke ecosysteem, kan bijdragen aan een duurzame en productieve toekomst voor de landbouw. Door deze praktijken tonen Symbiotische Landbouw en Synecocultuur in Japan een weg vooruit voor harmonieuze, duurzame landbouw wereldwijd.

Impact van Symbiotische Landbouw in Japan

De implementatie van Symbiotische landbouwe heeft de milieu- en voedselsystemen in Japan positief beïnvloed. De aanpak wordt steeds meer toegepast door Japanse boeren en consumenten, wat duidt op een groeiend bewustzijn van en een voorkeur voor duurzame landbouwpraktijken. Overheidssteun en -initiatieven hebben ook een rol gespeeld bij het promoten van deze vorm van landbouw.

Toekomst van Symbiotische Landbouw in Japan

Vooruitkijkend heeft Symbiotische Landbouw de potentie om de Japanse landbouwindustrie te transformeren. Er zijn uitdagingen, zoals een bredere toepassing en het overwinnen van traditionele landbouwbarrières, maar de kansen en voordelen die het biedt, maken het een overtuigend model voor de toekomst van duurzame landbouw in Japan en daarbuiten.

Kyōsei Nōhō of Symbiotische Landbouw is meer dan alleen een landbouwmethode; het vertegenwoordigt een verschuiving naar een duurzamere, ecologisch verantwoorde benadering van landbouw. Door de focus op harmonie met de natuur, bodemgezondheid en biodiversiteit is het een voorbeeld voor de toekomst van duurzame landbouw wereldwijd.

Voor meer gedetailleerde inzichten in de praktijken, geschiedenis en voordelen van Symbiotische Landbouw, bieden het baanbrekende werk van Mokichi Okada en de bredere context van Shizen Nōhō waardevolle perspectieven en zijn essentiële bronnen om deze unieke landbouw te begrijpen. benadering van landbouw.